Saar 1

Bijna 300 keer is mijn vorige post gelezen... stel je toch eens voor... dat elk van die 300 bezoekers een tientje had gedoneerd... dan stond ik nu naast Saar's bed in Nijmegen...

Op weg naar het Radboud

Sarhea mobiel 30-01-'13: ik wist al dat ik naar Nijmegen ging en een poos verwijderd zou zijn van mijn gezin. Maar weten is iets anders als voelen. 

'Mijn' Angelika arriveerde gisteren rond 22.00 uur met Jaap en Marietta. We hebben nog even gelachen, sigaretje gedaan, gezellig. Tot daar ineens die nacht aanbrak. Donker, stil, alleen. Ondanks dat Angelika er was. Ik was alleen. 
Ondanks Maikel af en toe over mijn pijnlijke spier wreef. 
Ik was alleen. 
Daar in de stilte werd het weten ineens VOELEN. 

Ik ga over een paar uur naar Nijmegen en dan en dan? Ik was bang. Prikkelbaar. In combinatie met ook nét op dat moment ondraaglijke pijnen en, zoals ik het zei. 'Dat lapje in mijn bek' (kan mijn eigen speeksel niet meer inslikken vanwege de verlamming), het ademen en alle andere ongemakken. Lichamelijk leed maar nu ook emotioneel. Nijmegen! Wacht even hoor! Wil ik dat wel? Kan ik dat wel? En mijn kinderen? Mijn kinderen! Daar in de stilte, in het donker waarvan ik niet besefte dat het daglicht al over een aantal uur terugkwam.. VOELDE ik, heel bewust. 

Mijn lichamelijk én emotioneel leed. Ik mag me niet zo druk maken, want dat zou mijn lichaam misschien niet aankunnen. Maar zeg tegen jezelf dat je dat niet mag doen en het wordt nog erger. En nu is het ochtend. Nu vertrekken we. Nu ben ik redelijk rustig. En nu weet ik niet eens meer wat ik vannacht allemaal heb gezegd. 
Sorry lieve Maik en Angelika.